Staande golf

verdiept
in het rollen van een bal
in het gesjouw van mieren
tussen de stenen
in het vallen van een gum
de zijwaartse sprongen
verdiept
in de schaafwond op je knie
in het schillen van een appel
het wapperen van de lakens aan de waslijn
het galmen van de torenklok
verdiept
in het timmeren van een ladder
in het schaatsen van een langpotig insect
op het vijvertje
in het spellen van de dicteeregel
‚de tijd verstrijkt maar bestaat niet‘
verdiept
in het plakken van een lekke band
in het dragen van een
bijna scheurende boodschappentas
in het verschonen van een luier
in het wachten
voor een lang roodgloeiend rood stoplicht
in het ontcijferen van friemelige contractlettertjes
verdiept
in het geschetter
van neonreclame in een regenplas
in het grijze kielzog achter de veerboot
in het uitblazen van alle kaarsjes op de taart
in de wirwar van tekens in de aankomsthal van het vliegveld
in het gaande houden van de barbecue
in het zoeken van je leesbril
in het snuffelen van de wind in het gras
blijk je zomaar ineens
te zitten in de schaduw van een boom
die je als takje hebt meegenomen uit de tuin van je jeugd

(uit: K. Michel, Bij eb is je eiland groter, Uitgeverij Augustus, 2010)

De achterflaptekst belooft „een bundel waarmee de poëzie een nieuwe weg inslaat, een bundel die ons uitnodigt misschien wel geheel nieuwe horizonten te verkennen“ (Juryrapport VSB Poëzieprijs)

Nou, dacht ik, dat moeten we eerst nog zien natuurlijk. Maar ik vond het boekje mooi, de kleur, het plaatje, de titel…
En de rest, het belangrijkste, de poëzie? Oordeelt u zelf.

Het pure spectrum
Lang in vloed gelegen

Ebde jij
Onwaarschijnlijk weg

Door mij onder alle sterren verkozen
Heropgeroepen, verdampt

Vele woorden van liefde
Bij het finale aflopen van alles, absurd

En toch, en evengoed, zal niets gedaan zijn
Wat achteraf gezien onmogelijk bleek

Nergens resten wat ooit zeker zou
Geen wijsheid of richtlijn

Dan in het brandpunt
De verdwenen parabool

Die cirkel werd, meisje
Hemelsblauw

en dan deze nog

Zoals vuur vuur uitademt
De dingen die het verbrandt
Zoals dichters gedichten uitademen
De dingen die verbranden
Zeg het
Zeg het, zegt ze
De dichterlijke verbeelding
Pijn komt erbij te pas
De gedurigheid van duisternis
Het ongebonden hart, vooruit geslingerd

(uit: Jan Lauwereyns, Hemelsblauw, De Bezige Bij, 2012)

Dame in witte kleren
Met uw witte parasol
In de mooiste tuin –
Ik wilde u wat zeggen

Ik kwam dichterbij
U bewoog zich niet
U verging zachtjes
In verf en licht

Achter mij zei de man:
Mijn naam is Claude Monet
Ik schilderde haar in 1867
In Ville d’Avray, zei hij

Ze was toen amper 30 jaar
Man wat hadden we een zomer!
Ze stierf in 1877, zei hij,
Aan de tering. U kwam

Pas 30 jaar later ter wereld
Zei hij

… en omdat dit gedicht van oorsprong in het Frysk is ook nog eens in zijn oervorm

Dame yn wite klean
Mei jo wite parasol
Yn ‚e moaiste tún –
Ik woe jo wat sizze

Ik kaam tichteby
Jo ferweechden net
Jo fergongen súntsjes
Yn farve en ljocht

Efter my sei de man:
Myn namme is Claude Monet
Ik skildere har yn 1867
Yn Ville d’Avray, sei er

Hja wie doe amper 30 jier
Man wat hiene wy in simmer!
Hja stoar yn 1877, sei er,
Oan de tarring. Jo kamen

Pas 30 jier letter op ‚e wrâld
Sei er

(De titel van het boekje is op zichzelf al een gedicht. ‚Alles begint bij de dingen‘ van Theun de Vries, Querido 2004)

Avondschemeringen

Het klare leger van een westerzon
heeft de straat opgehemeld,
de straat geopend als een wijde droom
naar welke kans dan ook.
Het zindelijk geboomte
verliest zijn laatste vogel, laatste goud.
De verscheurde hand van een bedelaar
bezwaart de treurnis van de avond.

De stilte die de spiegels bewoont
heeft haar tralies verbroken.
De duisternis is het bloed
van de gewonde dingen.
In het onzekere westen
was de verminkte avond
een paar povere kleuren.

Mijn boeken

Mijn boeken (die niet weten dat ik besta)
Zijn net zo deel van mij als dit gezicht
Van grijze slapen en van grijze ogen
Dat ik tevergeefs in de spiegels zoek
En dat ik met mijn holle hand bestrijk.
Niet zonder een vanzelfsprekende bitterheid
Bedenk ik dat de wezenlijke woorden
Die mij uitdrukken op die bladen staan
Die niet weten wie ik ben, niet op die ik schreef.
Des te beter. De stemmen van de doden
Zullen mij voor altijd heten.

(uit: Jorge Luis Borges, Het geheimschrift en andere gedichten, Bloemlezing uit het complete dichtwerk, De Bezige Bij, Amsterdam 1999)

Het Licht stroomt binnen

Buiten het raam de lange dieren van de lente
de doorzichtige draak van zonneschijn
glijdt voorbij als een eindeloos lange
boemeltrein – wij krijgen zijn kop niet te zien.

De strandhuizen verplaatsen zich zijdelings
ze zijn trots als krabben.
De zon doet de standbeelden knipperen.

De razende vuurzee daarbuiten in de ruimte
wordt veraardst tot een streling.
Het aftellen is begonnen.

(Tomas Tranströmer, De herinneringen zien mij, De Bezige Bij, 2011)