Nee. Ik wist niet meer dat het 28 februari 1986 was geweest toen ik op tv de beelden zag van een plek midden in Stockholm waar Olof Palme die avond was vermoord.
Gisteravond kwam de herinnering, kwam alles weer terug toen de documentaire begon. De documentaire hield me in zijn ban, de persoon Olof Palme hield me in zijn ban. Ik wist dat het niet goed af zou lopen, toch hoopte ik, dacht ik, dat het wellicht deze keer anders zou kunnen gaan. Beter voor Zweden, beter voor ons allemaal, beter voor de strijd tegen racisme, geweld, oorlog, beter voor de strijd voor idealen. Maar het eindigde ook deze keer met blinde woede, haat en een kogel in de rug van een dappere en charismatische man met een visie. Uiteraard zijn er ook ja maar’s, ik kan ze al horen, want er zijn altijd ja maar’s, die horen er bij.
Ik zet ze vandaag op papier, mijn indrukken. Ik schrijf ze in mijn digitaal dagboek, omdat ik ze deze keer, zoveel jaren later, niet weer wil vergeten. Ik wil me blijven herinneren aan wat voor mij belangrijk is, aan die beelden die ik gisteren zag en aan die woorden die ik hoorde, ook aan die blikken van drie jongens, die zo op hun vader leken, en die haast geen woorden konden vinden. Ik wil zo nu en dan terugdenken aan die bescheiden en kwetsbaar witte kist die op een achtergrond van puur zwart uit een overvolle kerk werd gedragen en aan die laatste gedachte:‘ Vooroordelen komen niet voort uit weerzinwekkende theorieën maar uit het alledaagse leven.‘