DOK Delft

DOK Delft is een zogeheten openbare mediatheek in Delft. Het is een fusie van de voormalige DiscoTake, waar cd’s en dvd’s geleend kunnen worden, de Openbare bibliotheek Delft en het Kunstcentrum Delft. Sinds januari 2006 vormen zij samen DOK. In mei 2007 is zij een nieuw gebouw ingetrokken aan het Vesteplein (Zuidpoort).

DOK Delft heeft als streven om de modernste bibliotheek ter wereld te zijn.

Als je op wikipedia kijkt, vind je deze inleiding.

Ik wist dat DOK Delft in 2009 verkozen was tot ‚Beste Bibliotheek van Nederland‘. Dit jaar waren ze weer genomineerd en werden ze derde, een aanzienlijke prestatie die me zeer nieuwsgierig maakte. De verwachtingen waren hoog, enigszins diffuus, maar wel hoog.

Iets na tienen waren we er. Als je DOK Delft voor het eerst binnen loopt maakt het een haast verpletterende indruk. Zo groot, zo ruim had ik het me niet voorgesteld. Ik had ook niet onmiddellijk het gevoel in een bibliotheek te zijn, ondanks de boeken. Teveel andere dingen trokken mijn aandacht. Veel schilderijen en mooie vitrines. Ik wist niet goed waar ik eerst moest kijken. En ik had er direct spijt van dat Jaap ons die dag niet kon rondleiden.

Gelukkig stond, net voorbij de balie klantenservice, al een interessant ‚object‘, de heritage Browser. Inderdaad heel gaaf. Omdat ik hier al ijverig foto’s stond te maken, dacht ik dat het wel aan de tijd was ons even als collega’s uit Zeeland voor te stellen aan de mevrouw van de klantenservice. Waarop deze vriendelijke dame zonder ook maar een moment te aarzelen voorstelde om op de 1e verdieping te gaan kijken of ze een rondleiding voor ons kon organiseren. En zo kwamen we bij Ruud terecht die ons op een tour door het hele gebouw begeleidde, een ware verkenningstocht, en dat op een enthousiaste, bekwame en erg leuke manier.

Ruud vertelde ons dat in het gebouw oorspronkelijk een C1000 gehuisvest was. Dat verklaarde natuurlijk die voor een bibliotheek toch ongewone indeling en architectuur. En juist dat maakte het, voor mij althans, juist zo spannend en tot een belevenis. De felle kleuren die, zo hoorden we van Ruud, kenmerkend zijn voor de architect, gecombineerd met ruwe betonconstructies die sommigen tot de vraag verleiden: ‚En wanneer maken jullie het af?‘ Met als perfecte aanvulling kunstobjecten en schilderijen, dat maakte het spannend.

Omdat het dag 11 van de Kinderboekenweek was, zagen we sumo ringers, hula hoop artiesten en aankomende break dancers. Daartussen mensen die met een kopje koffie gemoedelijk de krant zaten te lezen.

Mijn persoonlijke favoriet was de jeugafdeling, met groene boekenkasten op wieltjes die me meteen aan een sprookjes- of verhalenbos deden denken. Met iets wat nog het meest op een maanraket leek en een prenten kabinet waar ouders met hun kinderen in een intieme, huiselijke sfeer op de grond gingen zitten om voor te lezen, samen te lezen en plaatjes te bekijken. Één moeder keek ons lachend aan en zei:’Ja, dat mag.‘ Fascinerend ook het kleine meisje dat binnen deze grote en drukke ruimte, verzonken in haar eigen wereld, voor een computer zat om heel geconcentreerd naar een verhaal te kijken en te luisteren.

Wie die zaterdag met ons rond had gelopen en al de diverse activiteiten en mensen van alle leeftijden had gezien, had nooit serieus de vraag kunnen stellen:’Hebben wij überhaupt nog bibliotheken nodig?‘ Het was gewoon het leven wat hier gebeurde, leren, lezen, studeren, spelen, sporten, vermaken. Kortom quality time. Niet meer en niet minder.

Het was fijn om hier even te zijn. En we werden ook nog eens getrakteerd op een lekker bakje koffie! Nogmaals hartelijk dank aan Ruud en, niet te vergeten, de behulpzame mevrouw van de klantenservice!

Schreibe einen Kommentar

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert