Duizelingen (1)

Ik had een mooie, vriendelijke, overtuigende brief aan mijn zorgverzekeraar opgezet. Als ik mijn uiterste best doe lukt me zo’n brief best aardig. In de veronderstelling dat er bij een zorgverzekeraar ook maar mensen werken, in de veronderstelling dat er naast de regels ook uitzonderingen van dezelfde bestonden en dat een patiënt als individu gezien en behandeld wordt, beschreef ik de omstandigheden en de reden waarom er voor mij geen alternatief voor de alternatieve hulp was geweest die ik in de arm had genomen. Ik schreef dus een brief. Slechts èèn werkdag later vond ik al een antwoord in mijn email. Ik werd hartelijk bedankt voor mijn vraag. Een simpel ‚kan niet‘ werd geformuleerd in een voorgeformuleerde standaardzin. Afgerond werd het geheel door een vrolijk-vergenoegd en zelfvoldaan ‚Mevrouw…, hebt u nog vragen stuurt u gerust een email terug. Wij helpen u graag. Tot slot wens ik u een prettige dag.‘ Verbijsterend. Ik had een brief ontvangen van een virtuele teletubbie, dat kon niet anders. Er stond wel een gewone naam onder die brief, maar ja zo’n naam zegt niets. ‚Had je iets anders verwacht dan?‘ hoor ik de een of ander nu denken. Nee, natuurlijk niet… nou ja… ehm… ja. Ja ik had inderdaad iets anders verwacht! Een beetje echte klantenservice bij voorbeeld.

2 thoughts on “Duizelingen (1)

Schreibe einen Kommentar zu Tiny Antworten abbrechen

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert