Hij heeft altijd tijd. Nooit heeft hij haast. Nooit is hij druk druk druk. Nooit in een slecht humeur. Als je hulp nodig hebt, staat hij voor je klaar. Niets is teveel, alles kan, vanzelfsprekend.
De hele maand december frutselt en knutselt hij met en voor zijn kleinkinderen voor een uniek een onvergetelijk kerstfeest. De stoere jongens zijn buiten, de meiden binnenshuis bezig. Er wordt een kerstkamer aangebouwd, een klein dorp op een helling bedekt met sneeuw en lichtjes, overal lichtjes, binnen en buiten.
En dan, vlak voor de feestdagen nog meer lichtjes, maar deze keer geen vrolijke, vroeg in de ochtend de lichtjes van een ambulance. En zijn eerste gedachte ’nu heb ik alles verpest, verpest voor iedereen.‘
De artsen zeggen dat het lang gaat duren. De artsen zeggen dat ze geen weken bedoelen maar maanden. Hij moet alles opnieuw leren. En onder tranen begint hij te knokken, te knokken en te vechten, want dat heeft hij altijd gedaan. Volgend jaar wil hij alles over kunnen doen, mooier nog dan dit jaar.
Hij is een Rotterdamse jongen, hij is een held. En hij woont hiernaast.

Het weer was beter dan verwacht, geen storm, geen regen, geen winterse buien, die moeten nog komen… morgen misschien. Vandaag was een dag om van te genieten, een volmaakte dag voor een wandeling. Op naar Oranjezon! Voor de eerste, maar zeker niet voor de laatste keer.

Vandaag was een dag met een gouden randje.

Soms gaat het raar in het leven. Gisteravond had ik net enkele foto’s van de begraafplaats in Venetië op mijn blog gezet toen er een tweet langskwam die verontrustend was. Tanja, de vrouw van Jos van der Vleuten, werd heel veel sterkte toegewenst… en dan weet je onmiddellijk dat er iets goed mis is. Op Google vond ik de bevestiging. De oudwielrenner Jos van der Vleuten was overleden, hij was 68 jaar oud.
Ik mocht hem drie keer ontmoeten, Jos en zijn vrouw Tanja. De omstandigheden zaten vol toevalligheden. Mijn man G. is al jaren lid van tourclub Theo Middelkamp. De ‚jongens‘ fietsen samen op zondag, nou ja fietsen, ze vliegen meer dan dat ze fietsen. Hier leerde hij Jos en Tanja kennen.
Ik was toendertijd heel vaak onderweg met de bibliobus en samen met mijn collega’s begonnen we leuke kleine tentoonstellingen in te richten, afhankelijk van seizoenen, actuelle gebeurtenissen en klantenwensen. De Tour de France zat er aan te komen, dus wilden we uiteraard een mooie collectie boeken over wielrennen presenteren en bovendien net iets meer.
Op dit moment viel de naam Jos van der Vleuten weer, hij had immers meerdere malen deelgenomen aan de Tour de France. We belden, we maakten een afspraak, we gingen even langs bij Jos en Tanja. Vol trots liet hij ons de herinneringen zien uit zijn wielrennertijd, en dat waren nogal wat. Alles was bewaard gebleven, oude wielrenneroutfits, foto’s, krantenartikel enz.. Bij èèn van die krantenstukjes had zijn moeder een krabbel gezet: ‚Onze grote Jos!‘ Ontroerend om te lezen, ook voor hem. En ja hoor, ik mocht meenemen wat ik maar wilde, Jos deed er niet moeilijk over, kies maar… Ongekend. En na het ‚zakelijke‘ gedeelte lekker in de tuin, in het zonnetje, en ademloos luisteren naar de verhalen van vroeger, van de Tour en over andere beroemdheden uit de wielerswereld. En verhalen vertellen konde Jos.
Nadat onze kleine tentoonstelling in de bus klaar was, kwam Jos hoogstpersoonlijk kijken, bij stromende regen, ik weet het nog precies. Hij zei niet veel, maar ik zag dat hij het goed vond en mooi ook, en dat hij ook een heel klein beetje trots was.
Na enkele weken brachten we alles keurig en netjes weer terug, en opnieuw mochten wij genieten van de gastvrijheid en hartelijkheid in huize van de Vleuten.

Ik denk heel veel aan Tanja, want haar Jos is er niet meer.

In mijn TL kwam net een mooi plaatje langs, een foto van San Michele. Venetië is mijn stad, mijn favoriete plek om te zijn, de plek waar ik vaak aan denk, vaak over droom en waar ik spontaan naar kan verlangen, en gelukkig ook een plek waar ik mee zonder moeite in mijn fantasie naar kan verplaatsen. Ik ben er tot nu toe drie keer geweest. Iedere keer voor ruim een week. In mijn eentje ben ik op ontdekkingsreis gegaan in een stad waar ik me vanaf het eerste moment thuis voelde. Eèn van mijn lievelingsplekken is San Michele met zijn begraafplaats. Een magische plek net even buiten de stad vol magie en wonderen.