Zeeland waait anders – Ende einer Dienstfahrt

Hannah Arendt1

Ik herinner me nog goed de zelfgenoegzame glimlach van CvdK Han Polman, toen hem het rapport overhandigd werd n.a.v. de hoorzitting driedaagse rond het Sloeweg-debacle. Hij was zeer content met het feit dat de commissie niet op zoek was gegaan naar schuldigen, maar zich beperkte tot de insteek: van fouten leren. Miljoenenschade, maar niets aan de hand. Loopt u maar gewoon door, dat doen wij ook. Een uiteraard gaan wij iets doen met de adviezen, misschien dat wij een werkgroepje…

Hoe anders is de situatie vergeleken daarbij toch als een gewone bibliotheekmedewerker, salarisschaal 6, terecht verontwaardigd over een aan haar geadresseerde brief van 30 november met de mededeling dat de provincie voornemens is per 1 januari 2016 de detacheringsovereenkomst te beёindigen en ontslag te verlenen uit provinciale dienst, deze brief op twitter zet.

Er bleek namelijk een naam en een telefoonnummer van een provincieambtenaar zichtbaar te zijn. Het provinciehuis in rep en roer. De tweet in kwestie ging door alle handen en passeerde alle niveaus. Vervolgens kwam men tot de conclusie dat deze persoon aangepakt diende te worden, opgespoord (want men weet bij de provincie niet zeker wie waar in dienst is) en veroordeeld wegens plichtverzuim, wat reden genoeg is tot ontslag. Dus werd er gebeld met de directeur van de bibliotheek. Die wederom gaf de opdracht aan iemand net iets lager in de hiёrarchie. Uiteindelijk werd de medewerker zelf gebeld, tijdens een drukke uitleen en met de bus vol leeshongerige burgers, de aanstootgevende tweet onmiddellijk te verwijderen. Even later kwam er ook nog eens een e-mail van dezelfde strekking. Het onvermijdelijke op-het-matje-geroepengesprek volgde een week later. Het level van intimidatie werd opgevoerd. En omdat wij toch al zo gezellig bij mekaar zaten, kwam er ook nog aan bod van welk soort social mediagedrag de nieuwe organisatie wel of niet gediend was. Om een lang verhaal kort te maken, het kwam erop neer dat ik maar beter helemaal niets meer over de organisatie kon schrijven. Er is al een social media team dat naar buiten brengt wat naar buiten hoort gebracht, namelijk dat het een mooie organisatie is, heel mooi en goed bezig en iedereen hard aan het werk, behalve ik dan… Stel nou dat ik een persoon van enig belang geweest was, had dan de CvdK wellicht persoonlijk en in eigen persoon, misschien in het weekend, iemand van de RvT gebeld om ervoor te zorgen dat die persoon van het toneel verdwijnt? Ik kan het me zomaar voorstellen.

Ik dacht aan al die mooie zinnen van al die mooie bijeenkomsten, congressen, Innovatie-Doe-Dagen, over circle van vertrouwen, participatie, nieuw bestuur en nieuw leiderschap, bottom-up, iedereen durft, iedereen innovatief, stoppen met vergaderen en beginnen met doen, toestemming om te falen… Een zeepbel, een mythe, it’s a trap!

Er gebeurde iets raars tijdens het gesprek. Ik werd er namelijk heel stil van. Nog nooit had ik aan den lijve ondervonden wat machtsvertoon, intimidatie en censuur met je doet. Ik besefte hoe absurd de hele situatie was. Een nieuwe organisatie die platform wil zijn voor ontmoeting en debat, die ambiёert De Balie of De Rode Hoed of op zijn minst toch een Balietje of een Hoedje van Zeeland te worden, een planbureau voor duurzame ontwikkeling en diversiteit, Tegenlicht Meet Ups organiserend (verder eigenlijk nog iets?), dat alles in de stad en de provincie van de Four Freedoms Award:

Vrijheid van spreken en meningsuiting
Vrijheid van elk persoon om god te aanbidden op zijn eigen manier
Vrijwaring van gebrek
Vrijwaring van vrees

Terwijl ik de tirannie aanschouw van mensen die als geloof en visie alleen de eigen belangen kennen. Mensen die nooit dit soort slechtnieuwsgesprekken zelf voeren. Mensen die altijd als schaduwen op de achtergrond blijven. Krimp mag dan als term een taboe zijn, ‚Scoop‘ is dat intussen ook. Een naam die niet genoemd mag worden, want Scoop bestaat niet meer. Je kunt dan wel van naam veranderen en een naam met een slecht imago proberen uit te wissen, maar het gedachtegoed, de cultuur, blijft dezelfde, de Scoop-Provincieas is een kwaadaardige en helaas nog steeds intact.

Ondanks mijn liefde voor mijn werk, mijn passie voor de bibliobussen, met name de biblioservicebus die ik erg ga missen, heb ik per direct ontslag genomen. Ik laat mij het recht op een eigen mening niet wegnemen.

Ik voel een diepe diepe treurnis m.b.t. de nieuwe organisatie en de nieuwe, gure wind die er waait. Ikzelf kijk uit naar iets anders, iets nieuws. Ik weet dat er best veel dingen zijn die ik goed kan.

Vriend en vijand fijne feestdagen gewenst
en een goed 2016!

17 thoughts on “Zeeland waait anders – Ende einer Dienstfahrt

  1. Jezus wat heftig en onvoorstelbaar! ! Weet gewoon niet wat te zeggen! Waar zijn ze mee bezig??!! Wens je alleen sterkte en Succes! Jouke

  2. Gut Fabiola, wat een naar bericht!
    Sterkte de komende tijd. En met dat „iets anders vinden“ komt het vast goed, want er zijn volgens mij zeker veel dingen die je goed kunt.

  3. Wat een ellendelingen Fabiola, stank voor dank. Goed dat je de eer aan jezelf gehouden hebt, wel vreselijk dat je zo afscheid moet nemen van je met zoveel gedrevenheid gevulde werk. Zeeland zal je missen.
    BIG HUG
    Eveline

  4. Ik lees dit in de trein, in Zeeland. Vanmorgen dacht ik nog: wat is Zeeland toch mooi. En wat is het licht bijzonder vandaag. Maar dit is een andere kant, en behoorlijk donker. Ik snap je reactie, ontslag nemen, maar het spijt me dat je het deed. Ze hebben totaal het recht niet je de mond te snoeren. We leven in een land met vrijheid van meningsuiting. Niet jij bent fout, maar degenen die je dit recht ontzeggen. Ik hoop dat je een baan vindt waar ze blij zijn met een kritische werknemer die ook nog eens hard werkt en hart voor het bedrijf en voor de klanten (!) heeft. Maar ik hoop eigenlijk dat ze vragen: Blijf alsjeblieft, het spijt ons. Want je hóórt gewoon op de bibliobus! Sterkte.

  5. Wat goed van je dat je de eer aan jezelf hebt gehouden.
    Heel veel sterkte.
    Op zijn Rotterdams gezegd:
    Laat ze de kolere krijgen.
    Dikke zoen.

  6. ben ik te cynisch als ik zeg, what‘ s new, behalve de casus dan?
    Maar wat jou betreft gaat het juist om die zaak! En ik bewonder je principiële standpunt al zullen de bazen hun schouders ophalen, probleem opgelost immers.
    Ik hoop dat je snel iets naar je zin vindt want Fabje rennt, stilstaan is nicht im frage.

  7. Hoe groter de structuur, hoe kleiner de mens is in deze structuur. Jammer dat je vermalen bent in het geheel, met al je inzet. Juist jou hebben ze nodig, die stad en land afreisde om nieuwe ideeën op te doen en je geestdrift met iedereen deelde. Heel erg jammer allemaal. Sterkte

  8. Wat jammer dat ze precies bereikt hebben wat ze wilden, namelijk dat je zelf ontslag hebt genomen. Ik hoop dat je snel iets anders vindt.

  9. Terwijl we ons in Noord Oost Brabant buigen over een nieuw jaarthema (‚Wat delen we met elkaar?‘) realiseer ik me – voor zover nog nodig – dat er in onze wereld nog overal restanten uit de 20e eeuw zijn. Bedrijven, organisaties, instellingen die niet willen begrijpen dat het top-down denken passé is. We op zoek moeten naar andere manieren om bedrijven te runnen. Kern van die andere – en ik zeg niet betere – wereld is dat we allemaal op de een of andere manier allemaal wat zullen moeten inschikken. Ons ego overstijgen. Realiseren dat ‚de wereld‘ niet om ons draait. Maar eerder dat wat we in de 21e eeuw we ook gaan doen, we het – ietwat plechtig geformuleerd – samen moeten doen. Concreet betekent dit dat vooral directeuren en managers zich moeten realiseren dat het niet om hen draait, om de zogenaamde ‚kleilagen‘. Nee, die kaste dient zich dienend op te stellen. Zorgen dat aan haar ‚toevertrouwde‘ medewerkers de ruimte krijgen om mooie, belangrijke ‚dingen‘ tot stand te brengen. Dat werkt niet door taken en functies aan deze of gene toe te bedelen, en anderen het recht te ontzeggen zich daarover ook te uiten. Goede directies zorgen dat alle medewerkers in een team kunnen groeien; geven ruimte, zijn niet bang als er een keer een vermeende scheve schaats wordt gereden. Nee. Goede managers gaan juist dan voor hun medewerkers staan. Komen er voor op. Trekken indien dat zo nodig moet zelf het boetekleed aan. Knipmessen- en buigen en proberen recht te praten wat waarschijnlijk in de praktijk ook nog wel eens mee zou kunnen vallen.
    Maar helaas, Fabiola, je zat in een club die met een ‚Hollywood-gevel‘ in de 21e eeuw wilde meedoen, maar intern niet handelt naar het adagium ‚practise what you preach‘. Doodzonde dat je weg gaat. Vooral voor hen. Ik vermoed dat jij met je talenten een andere plek zult vinden.
    En voor de heren en/of dames van het MT beveel ik twee boeken aan: ‚Reinventing organizations‘ van Frederic Laloux (de Nederlandse editie) en ‚Essenties van leidinggeven aan professionals‘ van Matthieu Weggeman met de voor zichzelf sprekende ondertitel: hoe je door een tap terug te doen, beter vooruit komt.
    http://www.nobb.nl/nobb/nieuws/5140-citata-307

  10. Wat een verhaal zeg! En wat ik eigenlijk nog het ergste vind is dat het me niet verbaast. Veel organisaties buitelen over elkaar heen om te claimen dat ze innovatief zijn, de werknemer centraal zetten, zeggen te luisteren naar de medewerkers en nieuw leiderschap uitoefenen. Maar als het puntje bij het paaltje komt blijkt er allemaal niets van waar. En schieten ze in een kramp omdat dat ’nieuwe jasje‘ toch niet zo lekker zit.

    Maar los van dit alles vind ik het heel erg moedig dat je voet bij stuk hebt gehouden, de drastische keuze hebt gemaakt ontslag te nemen en je verhaal in een sterke blog hebt weet te verwoorden. Als ik ook alle reacties hier boven lees denk ik (en hoop ik ) dat dit verhaal nog een staartje gaat krijgen…

  11. Geen makkelijke beslissing maar wel voet bij stuk gehouden. In veel organisaties is het momenteel aan het rommelen. Ook bij een bepaalde bank in Nederland worden mensen eruit gewerkt op basis van onduidelijke gronden. Niet leuk allemaal. Veel sterkte.

  12. Allemachtig hier wordt ik stil van. Hoe is het mogelijk dat dit in een zogenaamd vrij land mag gebeuren. Ik ben hier diep verontwaardigd over. De shit is alleen dat jij nu zonder werk en zonder geld zit. En de andere partij ligt er geen moment wakker van. Het gevoel van een diep zwart gat dat alle fatsoen uit mensen opzuigt overvalt me steeds meer. Of het nou om het grote geldgraaien gaat, respectloze opmerkingen over medemensen door politici of dit gedrag wat jij net hebt mee moeten maken. Ik wou dat ik wist waar het fout is gegaan met de mensheid dan zou ik probereb nog iets te redden. Maar ik weet niet waar te beginnen. Heel veel sterkte en laat je niet meezuigen. Blijf jezelf.

  13. Vandaag begon ik met een nieuwe groep aan een soort 23Dingen en toen heb ik jouw verhaal verteld. Hoe moeilijk het blijkbaar is om als organisatie mensen het vertrouwen te geven en mensen die vol passie en motivatie van hun werk houden en uitdragen als spreekbuis te laten fungeren. Hoe dat nog steeds wringt en hoe er maar al te vaak teruggevallen wordt naar het oude denken. Je hebt de ultieme keuze gemaakt en daar heb ik heel veel respect voor. Op naar nieuwe een nieuwe stip!

Schreibe einen Kommentar zu Conny Heinrichs Antworten abbrechen

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert