Er waren vele mooie momenten de afgelopen week, het was fijn werken. We zijn begonnen met een klanttevredenheidsonderzoek in opdracht van de gemeente Veere. De spontane reacties zijn hartverwarmend. Iedereen, maar dan ook iedereen, wil de enquête graag invullen. Iedereen beseft hoe belangrijk het is om dat te doen.
Maar er was ook een moment dat me diep treurig stemde en me volstrekt machteloos deed voelen.
Het was ergens in Zuid-Beveland. In een dorpje uiteraard. Een oude dame komt achter haar rollator aan naar de bus. Ze weet haar boeken snel te vinden en komt met een flinke stapel naar de balie.
„De meneer zei afgelopen week dat de bus ging stoppen“, zegt ze zonder verdere inleiding.
„Welke meneer?“ vraag ik enigszins veronzekerd, maar ook verrast.
„Een meneer die daarover gaat“, zegt ze. „Hij vroeg aan mij hoe vaak ik naar de bibliobus ging en hoeveel mensen er altijd kwamen.
Maar hoe moet ik dat weten. Gelukkig kwam er nog een mevrouw na mij de bus in. Misschien dat zij het wist.“
„En die meneer zei dat de bus stop wordt gezet?“ vroeg ik nog eens voor de duidelijkheid.
„Ja“ zei ze „en toen vroeg ik an hem, waar ik dan mijn boeken moest halen. Oh, heeft hij geantwoord, dan kunt u naar Heinkenszand naar
de bibliotheek gaan.“
„En hoe moet ik daar dan komen?“ had ze nog durven te vragen, maar daar kwam kennelijk geen antwoord meer op, tenminste stopte met dit grote vraagteken de weergave van het eerder gevoerde gesprek.
Verbijstering van mijn kant en eigenlijk ook geen woorden meer.
Bij het overhandigen van het zomerrooster nog een poging tot wat bemoedigende woorden van ‚we zien wel, misschien komt het nog goed…‘
Ik vrees dat het niet erg overtuigend klonk.
Met een zucht reageert zij. „Als je oud bent, halen ze alles weg.“
Het stapeltje boeken verdwijnt in het meegebrachte tasje.
Ik neem de boekentas over en begeleid haar naar buiten, dan heeft zij beide handen vrij voor de trapleuning. Heel voorzichtig.
„Je verstapt je zo snel.“
Buiten praten we nog even over het weer.
„Het is zo mooi vandaag“, zegt ze, „ik ben blij dat de harde wind van afgelopen week is gaan liggen.“
Schandalig en triest!
en helaas realiteit… maar ik weiger gewoon het normaal te vinden alleen omdat het overal en iedere dag gebeurt.
Wat een droevig verhaaltje. Er is zoveel nood en zoveel overvloed. Mag dat alsjeblieft zo langzamerhand eens met elkaar in verbinding komen, dat die overvloed gaat stromen naar waar die werkelijk nodig is?
Dat zou mooi wezen, hé?
Ik hoop dat je nu niet droevig aan een nieuwe week begint.
Keep up the good work, Peter!
Er is een theorie die zegt dat als je zo’n verhaal leest, je tegelijkertijd verlangens het universum in stuurt en dat die werkelijkheid kunnen worden. De verlangens zijn inmiddels gearriveerd, nu de rest nog….
Geloof verzet bergen. Bovendien een mooie gedachte van die universele kracht, de kracht en energie van een gedachte of een wens, van een wereldziel, ik ben daar wel gevoelig voor.
Een verlangen is in ieder geval een krachtig begin.